Skip to main content

Македонската младина

До пред некое време на улица ќе слушневте како се зборува за луѓето кои интензивно ги користат социјалните мрежи за комуникација. Ќе слушневте како тие се луѓе кои немаат социјален живот, кои не знаат како е да се биде дел од вербална комуникација поразлична од онаа во која се вклучени мониоторт и тастатурата. Па дури ќе слушневте и дека овие луѓе, кои со тастатурата пред себе можат да направат буквално сè, на улица не знаат ниту да гукнат, а не пак да кажат нешто кое ќе биде конструктивно или со некоја посебна важност.

Денес, токму овие луѓе се причината поради која младината на Македонија се бори за своите права. Токму овие луѓе се гласот на правдата, гласот на вербата во подобро утре и основата на една побезбедна иднина. Жално е што требаше да се случи една непријатна работа како убиството на 22 годишниот Мартин, за да ние младите ја покажеме моќта која ја имаме како дел од народот на оваа 2 милионска земја - меѓутоа сепак треба да бидеме горди што на некаков начин покажавме дека без разлика на сè, сепак сме способни да се бориме за она кое што го заслужува секој човек - правото на живот.

Протестите кои секојдневно се сè помасовни и помасовни, се доказ за свеста на младината во која многумина од постарите одамна ја загубија вербата - младината за која се зборуваше дека не знае ништо попаметно од штракање на компјутер, пијанчење по улица, глпирање низ дискотеки и правење секакви глупости.

Па почитувани постари граѓани на државата - имајте малку доблест, поддржете ја младината во која изгубивте доверба одамна и не заборавајте дека она што таа го прави сега ја подобрува иднината на вашите деца, внуци и сè она што ќе биде ваш потомок.

Никогаш, ама буквално никогаш не ја потценувајте моќта на духот на младите без разлика на кој начин и да избрале да живеат и да комуницираат со светот.

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо