Skip to main content

Amy Winehouse, RIP

Има работи во животот кои знаат многу да ме извадат од такт. Блогов конкретно  на тоа го посветувам.
Ете, се случи нешто денес кое мене лично, како голем приврзаник за музиката на Ејми, стварно ми падна претешко. Почина девојката од предозираност.
Не е фактот дека умрела што иритира. Иритира она што луѓето околку го зборуваат.
Умрела пошо си заслужила, ако и е, еден наркоман помалце...
Јасно ни е на сите дека се што правиме си има последици, дека она што ќе го посееме - тоа ќе си го ожнееме.
Ама затоа ве молам, кога утре ќе се лупнете од стаколото на затворената балконска врата само затоа што не сте ја виделе, немојте да си речете како можеше ова мене да ми се случи. Немојте, кога утре ќе слушнете на вести дека загинале дечко и девојка во сообраќајка поради возење во алкохолизирана состојба, да речете дека е жално. Никој не ги терал така да шибаат на улица.
Немојте да речете кога ќе се збрцате со нож у рака додека сечете леб дека ве боли. Пошо немате право да се жалите, сами сте си криви за последиците.
Како бе така, сите светски ѕвезди испоумреа од дрога и за никоја до сега не се рече: Ако и е!
Почнувам се повеќе да се сомневам во здравото расудување на луѓево околу мене. Ако се појавиш дрогиран на сцена и после умреш - заслужено ти е. Ако снимиш филм па после умреш од предозираност - тажно е и болно е.
Ми зборат овие околу мене за некакви си незнаења да се носиш со тоа што си, за неквалитет и за дебилитет... Ми викаат дека не можам да правам споредба во смртта на Хит Леџер и на Ејми.
Типот не ги изневерил фановите како што направила Ејми.
Море кај ви е паметот? Типот остави зад себе жена и ќерка. А не гледам како публиката е поважна од семјеството.
Живеете во сенката на она што сакате да го видите, а не живеете во светот во кој некои работи се малку поинакви од она што вашиот ум го зацртал.
Да, сама си го бараше тоа што умре. Не, не е океј да се радувате што умрела.
Или плачете и по Монро и по Леџер и по Ејми, или не се правете ко првите двајца да оставиле којзнае што на земјава, а Ејми ко да во убила нешто свето.

За крај,

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо