Skip to main content

Макфест 2011


Макфест - фестивал со традиција долга цели 26 години. Фестивал чие име означува квалитет, односно од денес веќе може слободно да кажам - означуваше.
Секогаш се интересни дебитантските вечери кога очекуваме некоја нова надежна ѕвезда да се појави на сцена, со изглед кој остава без зборови, песна која те тера да ги мрдаш нозете и глас кој ти го зема здивот.
Она на што бевме сведоци оваа година е нешто сосема спротивно од погоре наведеното. Се појавија “таленти“ од кои претпоставувам повеќе од 70% во животот не ни помислиле да се занимаваат со музика. Се појавија фацки кои водени од желбата за слава, поддржани од блиските дека можат да успеат (без разлика на тоа дали се талентирани или не), едноставно пробаа да испејат нешто. Излегоа на сцена млади луѓе кои реално очекуваат дека со талентот кој го презентираа на дебитанската вечер да си обезбедат место на македонската музичка сцена.
Нема да ги обвинам толку дебитантите колку оние кои им ги прават песните. А нема па ни на нив да ја фрлам кривицата колку што ќе ги посочам оние кои моментално ја прават македонската естрада.
Критериумите се толку ниско паднати, што конкретно еден Дејан Тасев (чисто за пример е земен човекот) со неговата песна Врати се, себеси се гледа веќе како една од многуте ѕвезди на македонското музичко небо. Она што не само он туку и сите како него кои вечерва беа дел од шоуто не го разбираат, е дека македонската музика има очајна потреба од еволуција. Не ни требаат текстови на Елвир, Јован, Врчак. Преку глава од текстовите на Габровски, Слаткар па гледам дури и Сања Николиќ (манекена бе, манекенка).
Копров може да е најстариот и најпознатиот композитор во земјава, ама стилот му е застанат во 90те и упорно не мрда од таа една мртва точка.
Аранжманот на песните е поочаен од 43 годишна стара мома која уште живее со нејзините и се уште го чека принцот на бел коњ.
Не знам колку од вас ќе се согласат со мене, но голем дел од учесниците звучеа како прв пат да си ја пеат песната. Интонацијата строго забрането да се погоди. Тоновите во позадина повисоки за неколку степени во однос на реалниот распон на гласот. Фалширање не до максимум, ама некаде во негова близина. Сценски настапи, една Каролина што е најголем антиталент за движење на сцена, за овие денес беше Бог.

Македонската твитер сцена баш и не го поднесе овој очај како што тоа го издржаа луѓето со неверојатни живци кои беа во публика, па еве неколку од многуте твитови посветени на овогодинешниот Макфест.

  • Де бе луѓе, чизми над колена, над нив подвезици и над нив минич? Кој страшен невкус! Ова ли е за на - фестивал на ШЛАГЕРИ и БАЛАДИ?
  • Не можат да смислат некое просто прашање, па „ај отпеј ни нешто“.
  • Проклети да сте што ме кандисавте да уклучам ТВ. 2месеци rehab ќе ми треба после ова доживување...  
  • После -ов сфаќам дека укинувањето на било избрзана одлука.
  • Моментот кога сфаќаш дека кореографиите се спремани 15 мин.пред секој настап.  
  • Вера се согласувам со тебе, се чувствува тој смртен ВИРУС ВО ПЕСНИТЕ!
  • Не сте свесни колку е бедна атмосферата во „Ацо Шопов“. Со години наназад одам на , ама ми се чини дека оваа ептен е утната.
  • Колку за информација оваа Александра Бучевац стана позната по победа на Сунчане Скале, а татко и е директор на фестивалот.  
  • Ја да сум у жири, напуштам сала у знак на протест .
 Македонска музичка сцена, RIP. Иднината и официјално ти е упропастена.

п.с. Не ги лажете младиве од денес дека знаат да пеат. Ќе ги акне тоа во глава, па после Цацко ќе е крив ко ќе неможат една песна да снимат.

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо