Skip to main content

Глобализација на една мисла

Да, честа појава на фејсбук деновиве.
Напишете статус со драматична порака и пратете го да кружи по фејсбук заедницата.
Не е споделувањето на вакви статуси она кое всушност ми пречи. Ми пречат луѓето кои на овие работи коментираат максимално сакркастично и притоа себе се гледаат како да перфектно ја презентирале иронијата на која ги научиле некои 20на епизоди од серијана Хаус.
Пред некој ден, кога кружеше пораката за ракот, прочитав ваков статус: Глупав рак. Зашто не се излекуваш со тоа што ти пишуваат на Фејсбук?
Колку и да изгледа бесцелно и глупаво да се постираат такви статуси, нели е поглупаво да се даваат вакви коментари? Колку ниско треба да падне еден човек за само да добие 10-15 likes на статус и да изгледа како да е свесен повеќе од оние кои го споделиле тоа? Со што ќе се израмнуваме само за да се направиме појаки од оние лигавите кои споделуваат срцепарателни приказни преку статуси?
Не можам да почнам да размислувам во што се гледа задоволството ако плукнеш по некој кој не одговара на твоите критериуми за јак човек. Не сакам да помислам како тоа јас ќе се ставам над другите само со фактот дека саркастично сум прокоментирал глобална појава.
Едноставно преку глава ми е веќе од оние мали, бездушни хејтери кои ја чекаат секоја прилика да се покажат во што се најдобри.
Доколку ви пречат такви статуси, доколку ви пречат такви појави, бришете ги оние кои ги постираат. Фејсбук никого од вас не натера да адне 1000 пријатели. Фејсбук никого од вас не тера да ги задржите истите.
Мене воопшто не ми е гајле, а пак ниту можам да знам колку од вашите пријатели го споделиле со вас истото кое сум го споделил и јас.
И наместо да се правите интересни постирајќи морално прости статуси за само да навредите некого, пишете им на профил лично на оние кои ве изнервирале. Ако ги има многу, можеби проблемот е во вашиот избор на пријатели.

А доколку мислите дека со еден статус нема да смените ништо, прашајте човек болен од рак до кој допрела пораката за која зборувам колку всушност му значи истата.

Но, како што викаат: Haters gonna hate. И ништо нема да ја подобри закржлавеноста на нивниот систем за перцепција.

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Скопје и ноќниот живот

Не знам дали е до мене (не е!) или до градот наш насушен, ама постов ќе го почнам директно со потенцирање на неговата цел - НОЌНИОТ ЖИВОТ У ГРАДОВ Е СРАЊЕ! Ако тргнете во петок вечер да излезете, без притоа да немате некаде резервација, шансите да најдете место се нула. Скопје е веројатно првиот град во светот каде се резервираат места на шанк. Од кога по ѓаволите шанкот е нешто што се резервира?! Као, ако е празно, застануваш пиеш и си идеш, ако не е само си идеш и тоа е тоа. Вториот агол од кој можете да го разгледате нашиот ноќен живот е изборот на локали каде може да отидете. Не знам, 10 нека се преку сила. Години уназад се истите локали само шо на година дена менуваат име и лик, две недели има поразлична музика и концепт на забави и после тоа - сè по старо. - Беше у тоа новото на плоштад? Многу е добро, се вика 'рендомиме'. - Не беше тоа 'претходнорендомиме'? - Па да ама се смени газдата и внатре малку ентериерот и сеа е многу кул место. * исти фаци, иста