Skip to main content

Трета смена 24/7/365

Сите си имаме доблести и маани, некакви пороци кои на еден или на друг начин влијаат на нас. Пошо не сакам ова да биде пост во кој ќе пишувам зборови кои налик ќе бидат како копани од Вујаклија, ќе си одам директно со поентата.

Ги спомнав погоре пороците кои нè следат постојано. Пред некое време, сам или со помош на некои личности си го открив главниот порок кој последниве два до три месеци ми виси над глава. Се вика трета смена и можете да го најдете секоја вечер на www.twitter.com како #третасмена некаде по 00:00am.

Овој порок најчесто ги зафаќа оние кои од некакви си непознати причини си патат од инсомнија, веруваат дека ноќта е поинтересна од денот, ги зафатила испитната бура по факултетите и тн. Верувале или не, од сите работи шо ги набројав, една не можам да ја одделам како посебна причина поради која навистина твитам во #третасмена.
Замислете ја #третасмена како една кафана. Во неа можете да најдете секакви луѓе и да слушнете секакви муабети. Од дебати на политички основи, музички свет, филмски остварувања, преку изливи на емоции, љубовни пораки и философски мисли, па се до неповрзани твитови колку да се исполни досадната вечер. Како пијачка строго се служи нескафе кое понекогаш може да биде пропратено со нечија понуда за заблажување на присутните со бајадерче, баклавче, на мама тортата, еклери и останати работи кои одлично ви прават лиги во доцните (или посоодветно кажано, раните) часови.
Атмосферата која го опколува локалчево е со некакво си пригушено светло, тивка музика од различни жанрови од сите страни и секако топлина која секој си ја чувствува од сопственто грејно тело кое го има покрај себе. Е освен оние на парно шо се греат па малку си се притресуваат од студ нели.

Пошо кафанава е така малку пообемна, некако не ми е соодветно да земам да ги опишувам гостите кои ми седат на околните маси и кои ги пазам што прават и како прават. Само ќе кажам дека друштвото кое навечер го нудат the insomniacs, workaholics, studyholics (јеј измислив збор) и оние обичните night owls е одличен начин да си го пополнам времето кое ако малку подразмислам би било поубаво од сега да го поминувам во спиење.
Сепак, кога би размислил малку поубаво од тоа поубавото шо ми беше смислено претходно нели, би сфатил дека ни на сон не можат да се замислат некои работи кои навечер во #третасмена сме во можност да ги прочитаме.

Тераме и денес дечки?! :)




Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо