Skip to main content

Тежок живот

Имаме сите по најмалку една фацка у животот шо кога и да ни се појави пред очи со себе си ги носи сите потонати бродови, срушени згради и пропаднати инвестиции.
Муабетот започнува со едно просто Како си? за на тоа да се надоврзе еден одговор од неколку тома кој и те како ќе те натера да се мразиш затоа што си бил доволно учтив да прашаш.
Вистинска случка:
Седам јас така со повеќе познаници меѓу кои една девојка апсолвентка на Филозофскиот факултет при УКИМ. Се развиваат приказни од типот кој, колку е изморен, од што, зошто, од кога, до кога. Секој си ја кажува својата мака притоа давајќи некаква утеха на другиот воедно секој од нив обидувајќи се да си ги одржи очите отворени и телото во некаква си достојна положба. Другарка се жали дека нема време да отиде дома да отспие (ученичка во ДМБУЦ) поради многубројни ангажмани од школото вон школското време. Другар се жали дека не може да постигне со предавањата и материјалот за учење во соодветно време за да може на раат да си отиде на полагања и да заврши со тој проблем. Јас се жалам дека преку глава ми е од дишењето на хемикалиите во лабораторија во која не ми е овозможен целиот потребен прибор за работа, па морам да импровизирам и наместо со дрвени штипки или соодветни други помагала, јас загреаните предмети да ги фаќам со свиткан ракав од мантилот. И така секој со своите проблеми наидуваме на следниов муабет од погоре посочената познаничка, студентка на филозофија, воедно и постара од сите пристуни во групата.
-Што знаете вие што е тешко? Дали знаете како е да се учи филозофија? Дали знаете колкави книги влечам секој ден до читална и назад за да го задржам просекот со кој земам стипендија? Не сте виделе вие уште ништо од полагања испити, колоквиуми, седење на предавања до ниедно време (нели јас не студирам хемија и не знам како е по цел ден да си на факултет). Имате уште мноооогу фурни леб да изедете додека стигнете до она до кое сум стигнала јас. Маката тек допрва ви доаѓа. Не туку се жалете кога не знаете како ни е на нас што малку повеќе се трудиме да постигнеме во животот.
И во тој момент, кога заврши монологот на дотичната познаничка, мислев дека можам комотно да повраќам добри 2 до 3 саати без престан од што се изнаслушав како тоа моите проблеми не се достојни за да се наречат проблеми кога она имала далеку поголеми од моите.

Еден апел до девојкава и до сите слични на неа. Може ви е тешко на вас, може се трудите многу да постигнете, ама додека не се ставите во туѓа кожа не можете да кажете дека на некој животот му е мед и млеко. Животот е нормално и за некои да е потежок а за некои полесен. Сами ги бираме патеките кои ќе ги поминуваме. Ако мислите дека сте способни туѓите патеки да ги изодите без проблем, откажете се од својата која толку ве измачува и фатете ги нашите и покажете ни каде грешиме штом се жалиме со така банални проблеми.
Во спротивно, устата у чворче и терајте како знаете.


Popular posts from this blog

Баба ми

Годинава излезе да е онаа преку 2-3 години коа се кречи дома па коа се ротира мебел па коа се прередува сè што ќе се најде дома, нели за да се освежи атмосферата и целиот ентериер. И фала богу успеав да ги натерам мајка ми и брат ми да попуштат и да почнеме да фрламе некои стари работи кои зафаќаат место, никако не се користат и само пречат. Трета недела како сме растурени дома и еве денес почна крајот. Се намести сè кај што треба да биде, се средивме и ние малку и остана сеа само селектирањето на работите шо ќе си одат и тие шо ќе останат. Недела. Глупа недела. Ден пред работа. Пред 5 ултра напукани денови со обврски. И ден кога брат ми излага и останувам сам да разгледам шо ќе лета у канта шо ќе остане дома да потсеќа на минатото. И седнувам така, кутија по кутија, сè што стоело под спалната да прочепкам, да видам. Налетувам на една кутија со пликоа. Зелени, жолти, бели, црвени. Секакви пликоа. Отворам во нив, и напикани по неколку честитки, онака на купче по 5-6 за да не с

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for