Имаме сите по најмалку една фацка у животот шо кога и да ни се појави пред очи со себе си ги носи сите потонати бродови, срушени згради и пропаднати инвестиции.
Муабетот започнува со едно просто Како си? за на тоа да се надоврзе еден одговор од неколку тома кој и те како ќе те натера да се мразиш затоа што си бил доволно учтив да прашаш.
Вистинска случка:
Седам јас така со повеќе познаници меѓу кои една девојка апсолвентка на Филозофскиот факултет при УКИМ. Се развиваат приказни од типот кој, колку е изморен, од што, зошто, од кога, до кога. Секој си ја кажува својата мака притоа давајќи некаква утеха на другиот воедно секој од нив обидувајќи се да си ги одржи очите отворени и телото во некаква си достојна положба. Другарка се жали дека нема време да отиде дома да отспие (ученичка во ДМБУЦ) поради многубројни ангажмани од школото вон школското време. Другар се жали дека не може да постигне со предавањата и материјалот за учење во соодветно време за да може на раат да си отиде на полагања и да заврши со тој проблем. Јас се жалам дека преку глава ми е од дишењето на хемикалиите во лабораторија во која не ми е овозможен целиот потребен прибор за работа, па морам да импровизирам и наместо со дрвени штипки или соодветни други помагала, јас загреаните предмети да ги фаќам со свиткан ракав од мантилот. И така секој со своите проблеми наидуваме на следниов муабет од погоре посочената познаничка, студентка на филозофија, воедно и постара од сите пристуни во групата.
Еден апел до девојкава и до сите слични на неа. Може ви е тешко на вас, може се трудите многу да постигнете, ама додека не се ставите во туѓа кожа не можете да кажете дека на некој животот му е мед и млеко. Животот е нормално и за некои да е потежок а за некои полесен. Сами ги бираме патеките кои ќе ги поминуваме. Ако мислите дека сте способни туѓите патеки да ги изодите без проблем, откажете се од својата која толку ве измачува и фатете ги нашите и покажете ни каде грешиме штом се жалиме со така банални проблеми.
Во спротивно, устата у чворче и терајте како знаете.
Муабетот започнува со едно просто Како си? за на тоа да се надоврзе еден одговор од неколку тома кој и те како ќе те натера да се мразиш затоа што си бил доволно учтив да прашаш.
Вистинска случка:
Седам јас така со повеќе познаници меѓу кои една девојка апсолвентка на Филозофскиот факултет при УКИМ. Се развиваат приказни од типот кој, колку е изморен, од што, зошто, од кога, до кога. Секој си ја кажува својата мака притоа давајќи некаква утеха на другиот воедно секој од нив обидувајќи се да си ги одржи очите отворени и телото во некаква си достојна положба. Другарка се жали дека нема време да отиде дома да отспие (ученичка во ДМБУЦ) поради многубројни ангажмани од школото вон школското време. Другар се жали дека не може да постигне со предавањата и материјалот за учење во соодветно време за да може на раат да си отиде на полагања и да заврши со тој проблем. Јас се жалам дека преку глава ми е од дишењето на хемикалиите во лабораторија во која не ми е овозможен целиот потребен прибор за работа, па морам да импровизирам и наместо со дрвени штипки или соодветни други помагала, јас загреаните предмети да ги фаќам со свиткан ракав од мантилот. И така секој со своите проблеми наидуваме на следниов муабет од погоре посочената познаничка, студентка на филозофија, воедно и постара од сите пристуни во групата.
-Што знаете вие што е тешко? Дали знаете како е да се учи филозофија? Дали знаете колкави книги влечам секој ден до читална и назад за да го задржам просекот со кој земам стипендија? Не сте виделе вие уште ништо од полагања испити, колоквиуми, седење на предавања до ниедно време (нели јас не студирам хемија и не знам како е по цел ден да си на факултет). Имате уште мноооогу фурни леб да изедете додека стигнете до она до кое сум стигнала јас. Маката тек допрва ви доаѓа. Не туку се жалете кога не знаете како ни е на нас што малку повеќе се трудиме да постигнеме во животот.И во тој момент, кога заврши монологот на дотичната познаничка, мислев дека можам комотно да повраќам добри 2 до 3 саати без престан од што се изнаслушав како тоа моите проблеми не се достојни за да се наречат проблеми кога она имала далеку поголеми од моите.
Еден апел до девојкава и до сите слични на неа. Може ви е тешко на вас, може се трудите многу да постигнете, ама додека не се ставите во туѓа кожа не можете да кажете дека на некој животот му е мед и млеко. Животот е нормално и за некои да е потежок а за некои полесен. Сами ги бираме патеките кои ќе ги поминуваме. Ако мислите дека сте способни туѓите патеки да ги изодите без проблем, откажете се од својата која толку ве измачува и фатете ги нашите и покажете ни каде грешиме штом се жалиме со така банални проблеми.
Во спротивно, устата у чворче и терајте како знаете.