Skip to main content

Работи кои вредат

Жал ми е што сум еден од оние кои треба да видат како некој тагува кога ќе загуби нешто или пак и сам треба да загубам за да сфатам колку всушност се вредни работите кои ги имаме.
Многу пати сум бил незадоволен од животот кој го имам. Односно кога би се изразил малку посоодветно, неблагодарен е зборот кој најубаво ќе ме опише.
Додека се нервирам зошто го немам новиот Samsung GALAXY Note сосема заборавам дека телефонот кој го имам моментално не е ниту една година стар. Додека ги прежалувам кошулите во Paul&Shark од по некои 12 илјади не ни помислувам колку кошули ми седат дома во плакар само затоа што ме мрзи малку поубаво да видам што имам.
Не ни помислувам дека манџите на мајка ми кои никогаш не ги сакав, за оние кои немаат кој да им ги зготви се повкусни од сè останато на светов.
Седам во Црна Гора на плажа, 15ти ден по ред жалејќи што не сум во можност да отидам да се испечам на некоја плажа чии брегови се заплискувани од Атлански.
Баш поради последната помисла поради која се напнав дека патики си немам купено цели 3 и пол месеци, сфатив дека би било убаво да седнам, да ги нафрлам зборовиве кои ќе ме натераат да почнам малку повеќе да ги ценам работите кои ми се овозможени.
Всушност, немам веќе потреба да ја сменам тастатурава само пошо уште она е бела од цела компјутерска опрема шо ми е дома.

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Скопје и ноќниот живот

Не знам дали е до мене (не е!) или до градот наш насушен, ама постов ќе го почнам директно со потенцирање на неговата цел - НОЌНИОТ ЖИВОТ У ГРАДОВ Е СРАЊЕ! Ако тргнете во петок вечер да излезете, без притоа да немате некаде резервација, шансите да најдете место се нула. Скопје е веројатно првиот град во светот каде се резервираат места на шанк. Од кога по ѓаволите шанкот е нешто што се резервира?! Као, ако е празно, застануваш пиеш и си идеш, ако не е само си идеш и тоа е тоа. Вториот агол од кој можете да го разгледате нашиот ноќен живот е изборот на локали каде може да отидете. Не знам, 10 нека се преку сила. Години уназад се истите локали само шо на година дена менуваат име и лик, две недели има поразлична музика и концепт на забави и после тоа - сè по старо. - Беше у тоа новото на плоштад? Многу е добро, се вика 'рендомиме'. - Не беше тоа 'претходнорендомиме'? - Па да ама се смени газдата и внатре малку ентериерот и сеа е многу кул место. * исти фаци, иста