Влегувам по којзнае кој пат а сепак мирисот на застарени книги и скоро гнили дрвени полици успева да ме натера да се чувствувам како да откривам еден цел нов свет одново и одново. Купишта отворени книги пред мене чекаат да започнам да им ги листам кревките и излитени страници. А јас, пенкалото во рака, листото пред мене и чекам идеја за тоа како да го извлечам само она што навистина ми треба.
Додека пребарувам низ она малку кое останало во сеќавањето дека треба да го пронајдам, успеваат да се појават дури и мислите кои силно ги потиснувам сè подлабоко и подлабоко со секоја наредна помината вечер. Одеднаш тишината која ја наоѓам во античкава библиотека се претвора во бучен поток од мисли чиј извор иако знам каде е, никако не можам да го запрам.
Не е лошото што не знам како да го направам тоа, туку фактот дека можеби и не сакам.
Она единствено време во текот на денот кое го имам за себе, сепак решавам да го потрошам на другите. Токму затоа можеби и потсвесно не си дозволувам да го затворам изворот иако знам дека оставајќи го да тече, потокот ќе прерасне во море од мисли, а јас беспомошно ќе се давам во него.
Велат, најтешките демони кои треба да ги победиш се сопствените. Не ни сакам да замислам колку многу такви ќе пливаат околу мене во тој момент. И иако ќе барам да најдам спас од нив и да се дофатам до копно, сепак би сакал кога би поминал некој од нив да ми подаде рака и да ме извлече од сопствената агонија.
Слушнав не многу одамна, дека ако застанеш пред огледало, изброиш од 10 до 1 гледајќи се и притоа не се тргнеш од пред огледалото, дека можеш да очекуваш да живееш со себе. Мене ова не ми успеа неколку пати до сега... Токму затоа се надевам дека давејќи се во морето, опркужен со сите знајни и незнајни демони кои се кријат во длабочините на мислите ќе ја најдам онаа сламка за која се фаќа секој давеник и ќе успеам да стигнам до цврсто копно...
Кога ете, ѕвони мобилниот. Од толку работи на памет, забораваш дека кога одиш во билбиотека, треба да го исклучиш. Врв на сето тоа, ниту работата завршена, ниту мислите средени.
Време е да си одам. Ги затворам книгите и ги враќам на полиците преполни со прав... Ќе речат, црпиме искуства, знаења и приказни од книгите.
Колку ли само тие имаат исцрпено од нас? Знам дека не сум ниту прв ниту последен кој паднал во сенката на своите мисли седејќи над купишта разотворени книги.
По сè изгледа дека билбиотеката не го носи само знаењето напишано во книгите. Носи една целина од мисли, стравови, очекувања и планови направени над секоја отворена книга од секој човек кој единствениот физички мир може да го пронајде токму таму.
Додека пребарувам низ она малку кое останало во сеќавањето дека треба да го пронајдам, успеваат да се појават дури и мислите кои силно ги потиснувам сè подлабоко и подлабоко со секоја наредна помината вечер. Одеднаш тишината која ја наоѓам во античкава библиотека се претвора во бучен поток од мисли чиј извор иако знам каде е, никако не можам да го запрам.
Не е лошото што не знам како да го направам тоа, туку фактот дека можеби и не сакам.
Она единствено време во текот на денот кое го имам за себе, сепак решавам да го потрошам на другите. Токму затоа можеби и потсвесно не си дозволувам да го затворам изворот иако знам дека оставајќи го да тече, потокот ќе прерасне во море од мисли, а јас беспомошно ќе се давам во него.
Велат, најтешките демони кои треба да ги победиш се сопствените. Не ни сакам да замислам колку многу такви ќе пливаат околу мене во тој момент. И иако ќе барам да најдам спас од нив и да се дофатам до копно, сепак би сакал кога би поминал некој од нив да ми подаде рака и да ме извлече од сопствената агонија.
Слушнав не многу одамна, дека ако застанеш пред огледало, изброиш од 10 до 1 гледајќи се и притоа не се тргнеш од пред огледалото, дека можеш да очекуваш да живееш со себе. Мене ова не ми успеа неколку пати до сега... Токму затоа се надевам дека давејќи се во морето, опркужен со сите знајни и незнајни демони кои се кријат во длабочините на мислите ќе ја најдам онаа сламка за која се фаќа секој давеник и ќе успеам да стигнам до цврсто копно...
Кога ете, ѕвони мобилниот. Од толку работи на памет, забораваш дека кога одиш во билбиотека, треба да го исклучиш. Врв на сето тоа, ниту работата завршена, ниту мислите средени.
Време е да си одам. Ги затворам книгите и ги враќам на полиците преполни со прав... Ќе речат, црпиме искуства, знаења и приказни од книгите.
Колку ли само тие имаат исцрпено од нас? Знам дека не сум ниту прв ниту последен кој паднал во сенката на своите мисли седејќи над купишта разотворени книги.
По сè изгледа дека билбиотеката не го носи само знаењето напишано во книгите. Носи една целина од мисли, стравови, очекувања и планови направени над секоја отворена книга од секој човек кој единствениот физички мир може да го пронајде токму таму.