Skip to main content

Сам со себе

Влегувам по којзнае кој пат а сепак мирисот на застарени книги и скоро гнили дрвени полици успева да ме натера да се чувствувам како да откривам еден цел нов свет одново и одново. Купишта отворени книги пред мене чекаат да започнам да им ги листам кревките и излитени страници. А јас, пенкалото во рака, листото пред мене и чекам идеја за тоа како да го извлечам само она што навистина ми треба. 
Додека пребарувам низ она малку кое останало во сеќавањето дека треба да го пронајдам, успеваат да се појават дури и мислите кои силно ги потиснувам сè подлабоко и подлабоко со секоја наредна помината вечер. Одеднаш тишината која ја наоѓам во античкава библиотека се претвора во бучен поток од мисли чиј извор иако знам каде е, никако не можам да го запрам.
Не е лошото што не знам како да го направам тоа, туку фактот дека можеби и не сакам. 
Она единствено време во текот на денот кое го имам за себе, сепак решавам да го потрошам на другите. Токму затоа можеби и потсвесно не си дозволувам да го затворам изворот иако знам дека оставајќи го да тече, потокот ќе прерасне во море од мисли, а јас беспомошно ќе се давам во него. 
Велат, најтешките демони кои треба да ги победиш се сопствените. Не ни сакам да замислам колку многу такви ќе пливаат околу мене во тој момент. И иако ќе барам да најдам спас од нив и да се дофатам до копно, сепак би сакал кога би поминал некој од нив да ми подаде рака и да ме извлече од сопствената агонија.
Слушнав не многу одамна, дека ако застанеш пред огледало, изброиш од 10 до 1 гледајќи се и притоа не се тргнеш од пред огледалото, дека можеш да очекуваш да живееш со себе. Мене ова не ми успеа неколку пати до сега... Токму затоа се надевам дека давејќи се во морето, опркужен со сите знајни и незнајни демони кои се кријат во длабочините на мислите ќе ја најдам онаа сламка за која се фаќа секој давеник и ќе успеам да стигнам до цврсто копно...
Кога ете, ѕвони мобилниот. Од толку работи на памет, забораваш дека кога одиш во билбиотека, треба да го исклучиш. Врв на сето тоа, ниту работата завршена, ниту мислите средени.
Време е да си одам. Ги затворам книгите и ги враќам на полиците преполни со прав... Ќе речат, црпиме искуства, знаења и приказни од книгите.
Колку ли само тие имаат исцрпено од нас? Знам дека не сум ниту прв ниту последен кој паднал во сенката на своите мисли седејќи над купишта разотворени книги.
По сè изгледа дека билбиотеката не го носи само знаењето напишано во книгите. Носи една целина од мисли, стравови, очекувања и планови направени над секоја отворена книга од секој човек кој единствениот физички мир може да го пронајде токму таму.

Popular posts from this blog

Баба ми

Годинава излезе да е онаа преку 2-3 години коа се кречи дома па коа се ротира мебел па коа се прередува сè што ќе се најде дома, нели за да се освежи атмосферата и целиот ентериер. И фала богу успеав да ги натерам мајка ми и брат ми да попуштат и да почнеме да фрламе некои стари работи кои зафаќаат место, никако не се користат и само пречат. Трета недела како сме растурени дома и еве денес почна крајот. Се намести сè кај што треба да биде, се средивме и ние малку и остана сеа само селектирањето на работите шо ќе си одат и тие шо ќе останат. Недела. Глупа недела. Ден пред работа. Пред 5 ултра напукани денови со обврски. И ден кога брат ми излага и останувам сам да разгледам шо ќе лета у канта шо ќе остане дома да потсеќа на минатото. И седнувам така, кутија по кутија, сè што стоело под спалната да прочепкам, да видам. Налетувам на една кутија со пликоа. Зелени, жолти, бели, црвени. Секакви пликоа. Отворам во нив, и напикани по неколку честитки, онака на купче по 5-6 за да не с

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for