Твојата силуета која цврсто ги држеше двата куфера, сè повеќе се оддалечуваше одејќи по слабо осветлената улица.
Секој следен чекор одекнуваше испуштајќи звук на среќа и болка истовремено.
Сè што имаше околу мене беше ладната и пластична балконска маса на која се имаа истурено неколку капки од вискито кое таа вечер ми одеше побрзо од чекорите со кои ти си замина.
Ветерот не ме натера да влезам во собата и да наметнам нешто преку мене. Едноставно, ни студот кој тој го носеше со себе не беше поостар од сенката која сега беше скоро загубена.
Ти сврте зад аголот. Се изгуби. А заедно со тебе се изгуби и илузијата дека си одиш од мене.
Кога само би било можно таа да постане реалност.
Секој следен чекор одекнуваше испуштајќи звук на среќа и болка истовремено.
Сè што имаше околу мене беше ладната и пластична балконска маса на која се имаа истурено неколку капки од вискито кое таа вечер ми одеше побрзо од чекорите со кои ти си замина.
Ветерот не ме натера да влезам во собата и да наметнам нешто преку мене. Едноставно, ни студот кој тој го носеше со себе не беше поостар од сенката која сега беше скоро загубена.
Ти сврте зад аголот. Се изгуби. А заедно со тебе се изгуби и илузијата дека си одиш од мене.
Кога само би било можно таа да постане реалност.