Skip to main content

Третосменска исповед

Седнувам на тераса, да ме подува малце ветер на времево. Убаво денес, освежи дождот. Кратко, ама вредеше. Ко ја и ти на пример.
И така седам, глеам нагоре барам ѕвезди. Викаат ако ги глеаш, смируваат, пошо ти даваат до знаење дека таму некаде има огромна ширина во која можеш слободно да се изгубиш и да не мислиш на ништо.
И нема ниту една. Облациве натежнале, скриле сè шо може да дае било каква слобода. Задува пак ветер, малку посилно овој пат. И пак ете надеж дека горе дува посилно па дека се тргнале облаците. Кревам пак глава, пак темно сивило. Единствена светлина доаѓа од мониторов која многу јасно им дава до знаење на комарциве каде точно сум лоциран.
И иде некоја рандом чил музика у позадина. Ме тера да се опуштам иако сериозно тешко и’ иде тоа. Ама се мачи, се труди, не се откажува. Исто како јас од нас двајца. Разликата е шо музикава не знае дека ко ќе снема батерија, се губи и она. Од друга страна јас сум потполно свесен дека крајот иде ама нели, пак глаата у ѕид пошо иначе нема да е интересно.
И дур ме јадат крвопијциве, дур пробувам да мислам шо помалце на тебе, дур музикава се напиња да ми обезбеди прибежиште фрлам уште еден поглед нагоре и конечно гледам неколку ѕвезди и расчистено небо.
И ми се губат мислите а со тоа и ние и замислата за нас двајца. Кога тргнав поглед и се вратив на компјутеров сè што беше останато беа убавите спомени од она што го поминавме. Исто ко слабата свежина шо ја остај денешниов дожд.
Кратка, ама вредна. Исто како јас и ти.
Фала

Popular posts from this blog

Баба ми

Годинава излезе да е онаа преку 2-3 години коа се кречи дома па коа се ротира мебел па коа се прередува сè што ќе се најде дома, нели за да се освежи атмосферата и целиот ентериер. И фала богу успеав да ги натерам мајка ми и брат ми да попуштат и да почнеме да фрламе некои стари работи кои зафаќаат место, никако не се користат и само пречат. Трета недела како сме растурени дома и еве денес почна крајот. Се намести сè кај што треба да биде, се средивме и ние малку и остана сеа само селектирањето на работите шо ќе си одат и тие шо ќе останат. Недела. Глупа недела. Ден пред работа. Пред 5 ултра напукани денови со обврски. И ден кога брат ми излага и останувам сам да разгледам шо ќе лета у канта шо ќе остане дома да потсеќа на минатото. И седнувам така, кутија по кутија, сè што стоело под спалната да прочепкам, да видам. Налетувам на една кутија со пликоа. Зелени, жолти, бели, црвени. Секакви пликоа. Отворам во нив, и напикани по неколку честитки, онака на купче по 5-6 за да не с

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for