Седнувам на тераса, да ме подува малце ветер на времево. Убаво денес, освежи дождот. Кратко, ама вредеше. Ко ја и ти на пример.
И така седам, глеам нагоре барам ѕвезди. Викаат ако ги глеаш, смируваат, пошо ти даваат до знаење дека таму некаде има огромна ширина во која можеш слободно да се изгубиш и да не мислиш на ништо.
И нема ниту една. Облациве натежнале, скриле сè шо може да дае било каква слобода. Задува пак ветер, малку посилно овој пат. И пак ете надеж дека горе дува посилно па дека се тргнале облаците. Кревам пак глава, пак темно сивило. Единствена светлина доаѓа од мониторов која многу јасно им дава до знаење на комарциве каде точно сум лоциран.
И иде некоја рандом чил музика у позадина. Ме тера да се опуштам иако сериозно тешко и’ иде тоа. Ама се мачи, се труди, не се откажува. Исто како јас од нас двајца. Разликата е шо музикава не знае дека ко ќе снема батерија, се губи и она. Од друга страна јас сум потполно свесен дека крајот иде ама нели, пак глаата у ѕид пошо иначе нема да е интересно.
И дур ме јадат крвопијциве, дур пробувам да мислам шо помалце на тебе, дур музикава се напиња да ми обезбеди прибежиште фрлам уште еден поглед нагоре и конечно гледам неколку ѕвезди и расчистено небо.
И ми се губат мислите а со тоа и ние и замислата за нас двајца. Кога тргнав поглед и се вратив на компјутеров сè што беше останато беа убавите спомени од она што го поминавме. Исто ко слабата свежина шо ја остај денешниов дожд.
Кратка, ама вредна. Исто како јас и ти.
Фала
И така седам, глеам нагоре барам ѕвезди. Викаат ако ги глеаш, смируваат, пошо ти даваат до знаење дека таму некаде има огромна ширина во која можеш слободно да се изгубиш и да не мислиш на ништо.
И нема ниту една. Облациве натежнале, скриле сè шо може да дае било каква слобода. Задува пак ветер, малку посилно овој пат. И пак ете надеж дека горе дува посилно па дека се тргнале облаците. Кревам пак глава, пак темно сивило. Единствена светлина доаѓа од мониторов која многу јасно им дава до знаење на комарциве каде точно сум лоциран.
И иде некоја рандом чил музика у позадина. Ме тера да се опуштам иако сериозно тешко и’ иде тоа. Ама се мачи, се труди, не се откажува. Исто како јас од нас двајца. Разликата е шо музикава не знае дека ко ќе снема батерија, се губи и она. Од друга страна јас сум потполно свесен дека крајот иде ама нели, пак глаата у ѕид пошо иначе нема да е интересно.
И дур ме јадат крвопијциве, дур пробувам да мислам шо помалце на тебе, дур музикава се напиња да ми обезбеди прибежиште фрлам уште еден поглед нагоре и конечно гледам неколку ѕвезди и расчистено небо.
И ми се губат мислите а со тоа и ние и замислата за нас двајца. Кога тргнав поглед и се вратив на компјутеров сè што беше останато беа убавите спомени од она што го поминавме. Исто ко слабата свежина шо ја остај денешниов дожд.
Кратка, ама вредна. Исто како јас и ти.
Фала