Skip to main content

Култура

Доволно е да излезете до маалската продавница, не мора подалеку да отидете, за да забележите шо народ сме и колку многу ни фали за да можеме да кажеме дека сме современо општество.
Одиш накај маркет и пред да влезеш забележуваш дека рандом чоек број 1 не задржува врата на рандом чоек број 2 натоварен со кеси.
Влагаш у маркет, на сред пат застанала госпоЖа со натапирана фризура, бордно кармин, тегет комплетче и збори на телефон за шо ѝ треба дома расчепатена со газот на едниот крај од патот а со количката на другиот. Те гледа дека пробуваш да поминеш, и не, не се трга. Ќе и се измести колкот најверојатно.
Стигаш на каса и ооооп рандом чоек број 3 те потепува за да застане пред тебе пошо нели он има само цигари да земе а и се брза, пошо ти си најслободниот чоек на цел свет и времето секогаш е во твоја корист.
Дополнително на каса, ако не ѝ се погодил денот на касиерката ти го џитка кусурот низ цел маркет па ти иди собирај ги 50те денари што ти ги вратила во форма денарче и две денарчиња.
Се враќаш дома и пред влез глеаш залепил некој шлајмот шо го откорнал од петици заедно со делче од белите дробови.
Влагаш дома, се спремаш и излагаш до град да идеш. На автобуска општа тепачка ко ќе се паркира автобусот. Ќе влезеш некако, ќе преживееш Clash of The Titans - bus version и внатре имаш:

  • рандом чоек број 4 без слушалки со рокната музика до даска на телефонот
  • рандом чоек број 5 шо јаде 
  • рандом женичка шо збори на телефон доволно гласно да ја слушне соговорникот дури и ако ѝ спушти
  • непристојна фаца шо седнала до тебе и ти зјапа у телефон онака дискретно
Нормално, имаш уште еден борбен ринг на патот за надвор од автобус. 
Одиш, купуваш билет за театар/опера/балет као нели културни објекти, едукација... Се сместуваш и позади тебе две тетки шо имаат рецепт да си раскажат, па да не биде тоа крајот, си ги донеле и малите деца кои ги седнале едно до друго. А деца ко деца, коа им е досадно збеснуваат дури мајкиве си седат онака искулирано као 'Ма никој не прави галама шо има врска'. Секако доаѓа моментот ѕвонење мобилни и 'Ало абе на претстава сум ќе ти се јавам после' и покрај известувањето 'Ве молиме исклучете ги вашите мобилни телефони.'
И излагаш и од таму, седнуваш на кафе - као да се опуштиш, кога тоа доаѓа келнерот (им се иам намерачено на 2-3 келнери у Плаза де Торос да ги ругам и на сите у Ања) и ти фрла мени од 6ти спрат, те глеа попреку ко ќе нарачаш и ти стои над глава дур на крај вадиш пари да платиш. 
Сообраќајот од друга страна - приказна за себе. Пешачките се нешто у стил на оние од GTA, тука се, ама исто ко да не се. Ослободување пат на возила со предност е веќе мит станато, пошо не само што самите возачи не почитуваат туку и оние со предност палат сирена дури и коа не треба пошо едноставно не им се чека. Комбинација на двете и ете го Скопје.

И онака после сето ова тажно шеташ низ град пошо целото ѓубре е фрлено околу наместо во контејнерите. И стигнуваш до една книжара. Постара, од времето. И пишува Култура на неа. 
Е во тој момент, сфаќаш дека културата кај нас само таму ја има. На еден натпис на неколку места низ градов. 

(чест на исклучоци од горенаведените срања)
 





Popular posts from this blog

Баба ми

Годинава излезе да е онаа преку 2-3 години коа се кречи дома па коа се ротира мебел па коа се прередува сè што ќе се најде дома, нели за да се освежи атмосферата и целиот ентериер. И фала богу успеав да ги натерам мајка ми и брат ми да попуштат и да почнеме да фрламе некои стари работи кои зафаќаат место, никако не се користат и само пречат. Трета недела како сме растурени дома и еве денес почна крајот. Се намести сè кај што треба да биде, се средивме и ние малку и остана сеа само селектирањето на работите шо ќе си одат и тие шо ќе останат. Недела. Глупа недела. Ден пред работа. Пред 5 ултра напукани денови со обврски. И ден кога брат ми излага и останувам сам да разгледам шо ќе лета у канта шо ќе остане дома да потсеќа на минатото. И седнувам така, кутија по кутија, сè што стоело под спалната да прочепкам, да видам. Налетувам на една кутија со пликоа. Зелени, жолти, бели, црвени. Секакви пликоа. Отворам во нив, и напикани по неколку честитки, онака на купче по 5-6 за да не с

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for