Skip to main content

Еден ден

За некоја година може и ќе бидам некаде надвор. Ќе се будам секое сабајле за да ги завршам обврските, по пат ќе застанувам да си земам coffee to go пошо денот без тоа не може да почне и на враќање ќе купувам bagels и некои мали чоколатца за да уживам во третото кафе ко ќе се вратам дома. Ќе седам покрај балконските врати во есен и зима гледајќи како снегот и дождот обезличуваат сè наоколу за на крај да ја измоделираат околината во сцена од бајка. Ќе пијам кафе на балконот во пролет и лето дури го осеќам мирисот на будењето на природата и топлината од асфалтот кој навечер ќе се лади од пеколните сончеви зраци кои го гореле преку денот. Ќе слушам тивок џез во петок навечер и ќе си долевам водка или вино за да го добијам она чувство на лежерност како да немам ниту еден проблем и како сè околу мене да постои само за мене. Во сабота наутро ќе се будам со слаб мамурлак од претходната вечер. Со пола око ќе си правам турско (во случајов читајте македонско) кафе, за да си се присетувам и на убавините од родната земја. Ќе излезам попладнето да прошетам низ некој парк за да се освежам, да се раздвижам и да ги видам луѓето како си го живеат животот безгрижно. Ќе се насмевнам на младите парови кои ќе седат во тревата и ќе си искажуваат љубов. Ќе се израдувам на смеата на малите дечиња кои ќе се препелкаат со своите родители или миленичиња. Ќе се восхитувам на стаклената површина на езерцето која од време на време ќе биде разбранувана од грациозното пливање на неколкуте лебеди. Вечерта ќе седнам на удобниот кауч во дневната, ќе пуштам некој филм или документарец и полека, неосетно ќе потонам во сон. Во недела пола ден ќе го поминам во пижами кои ќе ги облечам откако ќе се разбудам затоа што сум заспал со облека на каучот. Ќе се префрлам во кревет и ќе изигравам неподвижен кит насукан на плажа. Попладнето ќе станам, ќе зготвам некоја брза вечера, ќе ставам чаша вино за да го надополнам уживањето и ќе пуштам тивка класична музика да го обои воздухот во трпезаријата. Вечерта ќе ме фати паника дека од наредното сабајле почнуваат пак раните станувања, обврските и секојдневната рутина.
Ама ќе ми биде убаво. Зошто за сето ова и ти ќе си до мене.
Заедно ќе одиме да земеме coffee to go од каде секој ќе се упати во својата насока. Ќе се враќам дома и ќе те радувам со bagels-от и чоколатцата. Ќе се гушкаме пред балконските врати во есен и зима, ќе си правиме друштво на балконот во пролет и лето.
Ќе ги дополнувам чашите дури ја попушташ музиката во петок навечер. Сабота наутро ќе се будам со мамурлак, но до тебе. Ќе станувам за да направам кафе за двајцата за да се расониме од мирисот и всушност на прошетката низ паркот нема да се радувам на тоа шо ќе го гледам таму туку на тоа шо го имам до мене. Вечерта, ќе заспиваме испреплетени на каучот и во недела сабајлето ќе се будиме меѓусебно за да се преместиме во кревет каде ќе го дотрошиме денот тотално бесцелно. И дури јас ја правам вечерата ти ќе седиш до мене и ќе ми сугерираш што и како треба и не треба да правам за да можеме онака слатко да се поткараме.

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Скопје и ноќниот живот

Не знам дали е до мене (не е!) или до градот наш насушен, ама постов ќе го почнам директно со потенцирање на неговата цел - НОЌНИОТ ЖИВОТ У ГРАДОВ Е СРАЊЕ! Ако тргнете во петок вечер да излезете, без притоа да немате некаде резервација, шансите да најдете место се нула. Скопје е веројатно првиот град во светот каде се резервираат места на шанк. Од кога по ѓаволите шанкот е нешто што се резервира?! Као, ако е празно, застануваш пиеш и си идеш, ако не е само си идеш и тоа е тоа. Вториот агол од кој можете да го разгледате нашиот ноќен живот е изборот на локали каде може да отидете. Не знам, 10 нека се преку сила. Години уназад се истите локали само шо на година дена менуваат име и лик, две недели има поразлична музика и концепт на забави и после тоа - сè по старо. - Беше у тоа новото на плоштад? Многу е добро, се вика 'рендомиме'. - Не беше тоа 'претходнорендомиме'? - Па да ама се смени газдата и внатре малку ентериерот и сеа е многу кул место. * исти фаци, иста