Skip to main content

Недела, пролет, јас и ти

Недела. Грд ден. Атмосферата на денот и помислата дека утре започнуваат обврските едноставно те убиваат. И ќе седиш дома над книга, ќе чмаеш, ќе гледаш бесцелно по навидум совршено склопените реченици исполнети со факти и сознанија дур не ти мавне спојот на неколкуте жички во глава дека сакаш одмор.
Ќе земеш телефонот, ќе се јавиш онаму каде што ти чука срцето и ќе отидете да шетате во парк, доцна попладне, за да можете да уживате во чистиот воздух, зеленилото, златно - жолтите бои на сонцето кое се затскрива зад дрвјата и полека исчезнува од небото и во тишината нарушена само од неколкумината кои исто како вас двајца шетаат наоколу, птиците кои подлетуваат барајќи храна и жабите кои крекајќи го најавуваат крајот на денот. А целата глетка надополнета со скорешен Саем на цвеќиња и тазе уредени цветни аранжмани кои даваат дополнително чувство на топлина.
Во тие мигови си најсреќен. Грижите се сведени на минимум а уживањето и задоволството го достигнуваат најголемиот пик. Еден Магнум од бело чоколадо ќе ти ја надополни среќата и ќе ги заблажи моментите со насмевки, искрени чувства, длабоки погледи и воздишки од задоволства. Ќе си направите и едно убаво планче за пикник кога ќе осуши убаво тревата од влажното време и ќе го зачините планот со идејата за скара на малите масички кои се скоро поставени и имаат триножни столчиња околу нив.
Ќе си тргнете накај дома за да се врати секој на своите обврски и одма ќе посакаш да го вратиш времето назад и да ги поминеш уште еднаш истите моменти. Но, ти текнува дека пролетта тукушто пристигна и дека цела една сезона на вакви прекрасни денови е започната. Па си се насмевнуваш сам дур замислено гледаш во телефонот и сфаќаш дека ако има некој кој ќе направи да заборавиш кој ден е и каков треба да е (по некои непишани, општоприфатени правила), недела и не е така грд и неподнослив ден.














Popular posts from this blog

Баба ми

Годинава излезе да е онаа преку 2-3 години коа се кречи дома па коа се ротира мебел па коа се прередува сè што ќе се најде дома, нели за да се освежи атмосферата и целиот ентериер. И фала богу успеав да ги натерам мајка ми и брат ми да попуштат и да почнеме да фрламе некои стари работи кои зафаќаат место, никако не се користат и само пречат. Трета недела како сме растурени дома и еве денес почна крајот. Се намести сè кај што треба да биде, се средивме и ние малку и остана сеа само селектирањето на работите шо ќе си одат и тие шо ќе останат. Недела. Глупа недела. Ден пред работа. Пред 5 ултра напукани денови со обврски. И ден кога брат ми излага и останувам сам да разгледам шо ќе лета у канта шо ќе остане дома да потсеќа на минатото. И седнувам така, кутија по кутија, сè што стоело под спалната да прочепкам, да видам. Налетувам на една кутија со пликоа. Зелени, жолти, бели, црвени. Секакви пликоа. Отворам во нив, и напикани по неколку честитки, онака на купче по 5-6 за да не с

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for