Skip to main content

Традицијата и празниците

Неколку години по ред како читам заебанции на тема празников. Не само овој, туку сите празници на кои луѓето се собираат по дома и учевствуваат во некаков 'ритуал'.

Суеверија, паганство, глупости и смешки се само дел од работите кои ги читам од сè повеќе луѓе. Смешни сме биле. Глупаво било да објаснуваш на странци зошто палиме оган и играме ора и се веселиме. Смешно било да објаснуваш на странец шо е Водици и како не работиме тој ден за да се фрлаат луѓе у вода по крст и така натаму. Долга е листата и на други празници и заебанции кои во текот на целата година ги пишуваат луѓе де од што немаат шо да праат, де од шо сакаат да бидат смешни, интересни, поблиски до западната цивилизација и што ти уште не.

Да се разбереме мили мои. Ако прва и основна причина зошто не славите некој празник ви е пошо сте атеисти, со вас муабетот застанува тука. Атеист едноставно не верува. Нема зошто како атеисти да се исмејувате со туѓите избори во однос на религијата/традицијата.

Другиве, шо сте у фазон дека тоа е сè пагански обичај, дека е смешно и глупаво, имам само да ви кажам дека морате малку повеќе да се посветите на тоа да си ја запознаете историјата на народот. Да видите шо значење има секој од ритуалите, секоја паганска навика. Не давајте толку отпор на тоа шо сте македонци, имате многу да запознаете и со тоа да засакате голем дел од сè она шо сега ви изгледа смешно и бесмислено. 

За крај, сакам едно да ви е јасно. Без разлика шо сте и со какви убедувања живеете, празнициве гледајте ги како момент кога се собирате со набјлиските, со оние кои ги сакате и со оние кои ви значат сè. Трчајќи по оној привиден убав живот кој го има на запад, губиме од навиката да поминуваме време со оние кои се тука во секој момент за нас. Со оние кои дале сè што имале за вие да сте денес тоа што сте. Искористете ги празнициве за да ја осетите топлината на семејството, на пријателите и на партнерите. Не мора да практикувате одења во црква, пеење погачи, печници, вина, палење свеќи и сè што е дел од секој празник. Ама воздржете се од бедни исмејувања. Наместо тоа, седнете на маса со најблиските, макар и еден човек да е тоа. Споделете малку љубов, малку насмевки колку и да се краткотрајни и само за тој момент. Значат и ве греат. 
Не заборавајте да бидете човечни. Немојте да мислите дека е смешно да бидете блиски и да посветувате време за да одржите хармонија. 

Еве ви една споредба со Кина. Земјата е главна економска сила во светот, сè зависи од неа, а нема народ на планетава што повеќе си ја цени традицијата. Одат двете работи заедно. Немојте да мислите дека во современиот свет нема место за негување на она што е останато од нашите предци. 

Имајте убави и весели празници и носете насмевки на лицето и љуов во срцата.

За многу години.

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Скопје и ноќниот живот

Не знам дали е до мене (не е!) или до градот наш насушен, ама постов ќе го почнам директно со потенцирање на неговата цел - НОЌНИОТ ЖИВОТ У ГРАДОВ Е СРАЊЕ! Ако тргнете во петок вечер да излезете, без притоа да немате некаде резервација, шансите да најдете место се нула. Скопје е веројатно првиот град во светот каде се резервираат места на шанк. Од кога по ѓаволите шанкот е нешто што се резервира?! Као, ако е празно, застануваш пиеш и си идеш, ако не е само си идеш и тоа е тоа. Вториот агол од кој можете да го разгледате нашиот ноќен живот е изборот на локали каде може да отидете. Не знам, 10 нека се преку сила. Години уназад се истите локали само шо на година дена менуваат име и лик, две недели има поразлична музика и концепт на забави и после тоа - сè по старо. - Беше у тоа новото на плоштад? Многу е добро, се вика 'рендомиме'. - Не беше тоа 'претходнорендомиме'? - Па да ама се смени газдата и внатре малку ентериерот и сеа е многу кул место. * исти фаци, иста