Хаотична хармонија, така би си го нарекол периодов кој ме мачи некое време наназад.
Сè е тука, сè е како што треба, но некако како да не оди по правилен редослед.
Не знам дали е тоа до мене или е до природата на човекот, но често се сомневам во убавината на моментите, бидејќи знам дека животот не оди лесно и подмачкано постојано. И кога ќе почнам да мислам на тоа и кога ќе видам што е зад мене, колку и да сум сигурен во убавината и стабилноста, толку и се мислам дали сум онаму каде што сакам да сум, дали ги правам работите што сакам да ги правам, дали се радувам навистина на она што го имам или префрлам само превез од лажна среќа колку да се утешам сам.
Покрај сето она што го имам постигнато со 23 години, кое е малку во споредба со едни но многу во споредба со други, не можам а да не се замислам што од сега па натаму.
Вечен проблем ми е тоа што не знам како е човек да биде спонтан. Мака ми е што не можам да живеам од денес за утре и да не мислам каде ќе сум наредните три години и што ќе правам со себе. Мразам и што поради тоа неизвсноста на иднината ме убива и уште толку допринесува за притисокот кој го осеќам.
Не знам дали е наметнат притисок од околината, за тоа што и како треба да направам и како да го одиграм животов, или притисок кој доаѓа од внатре, но знам дека е тука и дека ми ги побркува мислите многу често во последно. Има некој чуден микс од сите актуелни ситуации кој ми ствара тежина и ми прави да се осеќам несигурно. Секој еден однос со луѓето околу мене придонесува за тоа - независно дали е позитивно или негативно искуство.
Се наоѓам себеси во последно многу често како седам у соба, сам, со пуштен некој 3 hours relaxing music микс од јутјуб за да си ја разбистрам главата - и не иде. Толку премногу информации ми кружат во глава што и да замислам празна бела соба пак ќе ми се испишат глупости по ѕидовите во рок од една секунда. Заборавив како се филтрира светот. Порано полесно селектирав што ќе процесирам во глава. Сега ме напаѓа буквално сè.
Не знам дали за некои ситуации созреав прерано или одредени личности останаа многу зелени и тинејџери, ама знам дека таа разлика со луѓе кои ти биле блиски знае многу да боли и да пореметува.
И еве, дури го пишувам ова иде музика за релаксација а јас не можам да се фокусирам на една тема. Паметот ми оди на милион работи кои ме мачат и кои ме тераат да се мавам од ѕид размислувајќи на нив.
Мислам дека ќе одам да јадам. Ако веќе се тепам од размислување бар нека биде тоа на полн стомак.