Skip to main content

Кога неделата те тера да мислиш

Хаотична хармонија, така би си го нарекол периодов кој ме мачи некое време наназад. 
Сè е тука, сè е како што треба, но некако како да не оди по правилен редослед. 
Не знам дали е тоа до мене или е до природата на човекот, но често се сомневам во убавината на моментите, бидејќи знам дека животот не оди лесно и подмачкано постојано. И кога ќе почнам да мислам на тоа и кога ќе видам што е зад мене, колку и да сум сигурен во убавината и стабилноста, толку и се мислам дали сум онаму каде што сакам да сум, дали ги правам работите што сакам да ги правам, дали се радувам навистина на она што го имам или префрлам само превез од лажна среќа колку да се утешам сам.
Покрај сето она што го имам постигнато со 23 години, кое е малку во споредба со едни но многу во споредба со други, не можам а да не се замислам што од сега па натаму. 
Вечен проблем ми е тоа што не знам како е човек да биде спонтан. Мака ми е што не можам да живеам од денес за утре и да не мислам каде ќе сум наредните три години и што ќе правам со себе. Мразам и што поради тоа неизвсноста на иднината ме убива и уште толку допринесува за притисокот кој го осеќам. 
Не знам дали е наметнат притисок од околината, за тоа што и како треба да направам и како да го одиграм животов, или притисок кој доаѓа од внатре, но знам дека е тука и дека ми ги побркува мислите многу често во последно. Има некој чуден микс од сите актуелни ситуации кој ми ствара тежина и ми прави да се осеќам несигурно. Секој еден однос со луѓето околу мене придонесува за тоа - независно дали е позитивно или негативно искуство. 

Се наоѓам себеси во последно многу често како седам у соба, сам, со пуштен некој 3 hours relaxing music микс од јутјуб за да си ја разбистрам главата - и не иде. Толку премногу информации ми кружат во глава што и да замислам празна бела соба пак ќе ми се испишат глупости по ѕидовите во рок од една секунда. Заборавив како се филтрира светот. Порано полесно селектирав што ќе процесирам во глава. Сега ме напаѓа буквално сè.
Не знам дали за некои ситуации созреав прерано или одредени личности останаа многу зелени и тинејџери, ама знам дека таа разлика со луѓе кои ти биле блиски знае многу да боли и да пореметува. 

И еве, дури го пишувам ова иде музика за релаксација а јас не можам да се фокусирам на една тема. Паметот ми оди на милион работи кои ме мачат и кои ме тераат да се мавам од ѕид размислувајќи на нив.  
Мислам дека ќе одам да јадам. Ако веќе се тепам од размислување бар нека биде тоа на полн стомак.


Popular posts from this blog

Баба ми

Годинава излезе да е онаа преку 2-3 години коа се кречи дома па коа се ротира мебел па коа се прередува сè што ќе се најде дома, нели за да се освежи атмосферата и целиот ентериер. И фала богу успеав да ги натерам мајка ми и брат ми да попуштат и да почнеме да фрламе некои стари работи кои зафаќаат место, никако не се користат и само пречат. Трета недела како сме растурени дома и еве денес почна крајот. Се намести сè кај што треба да биде, се средивме и ние малку и остана сеа само селектирањето на работите шо ќе си одат и тие шо ќе останат. Недела. Глупа недела. Ден пред работа. Пред 5 ултра напукани денови со обврски. И ден кога брат ми излага и останувам сам да разгледам шо ќе лета у канта шо ќе остане дома да потсеќа на минатото. И седнувам така, кутија по кутија, сè што стоело под спалната да прочепкам, да видам. Налетувам на една кутија со пликоа. Зелени, жолти, бели, црвени. Секакви пликоа. Отворам во нив, и напикани по неколку честитки, онака на купче по 5-6 за да не с

Фаца сум

Китовите од Данска. Денес за тоа се фатија да мудруваат дека не требало да им се придава толку значење. Демек децата во Африка биле поважни, децата во Африка би дале сè за да го имаат вниманието кое им се посвети на китовите денес. Истите тие луѓе кои денес мрчат за китовите во корист на афричките деца, утре кога секој од нас ќе стави статус дека треба да се подигне свеста за животот на децата во Африка, ќе промрчи како тоа ние на правиме нишо конкретно и само пишуваме статуси. Тогаш децата во Африка ќе станат сосем неважни, откако претходно веќе ги искористиле како материјал за споредба со данските китови. Не сфаќам, задоволство ли е да седнеш и да мрчнеш било каде, на било што без ниту малце да размислиш дали си во право? Влегува ли како искуство во CV она што сè повеќе станува главен тренд по социјалниве мрежи? Вчера сметаше зошто сите посветиле твит/фб пост за Гоце. Денес смета она што го дискутирав погоре. А утре кога ќе се осврнеме на некој тежок проблем кој го засега чо

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for