Skip to main content

Интелектот на просечниот освестен македонец

Во време на политичка криза каде буквално станува збор за живот или робија, кога народот станува да се побуни против недостаток на демократија, недостаток на слобода на избор и говор, недостаток на толеранција, недостаток на правен систем, недостаток на квалитет во секој сегмент од животот на еден граѓанин, се соочуваме со идеолошка криза на бунтовната група која тврди дека се бори за подобро утре.

Нема да навлегувам во партиските ангажмани на луѓето. Нема ниту да се осудам да му мрчам на некој зошто е симпатизер или член на една, друга или трета политичка партија. Ниту на крај памет не би си дал за право да му речам на некој дека е ретардиран само поради тоа што не е на мојата бранова должина за одредена тема или сет на теми.

Не сте слободоумни и без предрасуди само ако се решите да поддржите одреден број на маргинализирани групи, независно дали е од аспект на сексуална определба, здравствена или финансиска состојба или национална припадност. Не ги гледајте само опипливите работи по кои ќе ги дефинирате луѓето како прифатливи или неприфатливи за вас.
Немојте да се фалите дека не ви пречи лапање на две девојки у јавност кога исмејувате човек кој слуша музика поинаква од таа шо ја сакате.
Не се гордејте со тоа што би биле среќни да гледате како двајца мажи среќно заљубени се шетаат фатени за рака ако притоа навредувате човек кој ужива во поинаква кинематографија од таа која ви се допаѓа.
Џабе сте океј со дружењето со ХИВ позитивни личности кога дури се поздравувате со нив им се смеете на трите девојки кои поминале во тигрести хеланки и ги нарекувате сељанки од зад планина.
Не е во ред гласно да се борите за правата на лицата со физички/психички инвалидитет а притоа неистомислениците да ги наречете инвалидизирани у паметот.
Тажно е кога се борите против сиромаштија притоа организирајќи манифестации за собирање донации за исполнување на политички цели.
Мачно е кога ве читам како се борите за правата на жената и нејзината еднаквост во општеството и првата која ќе одлучи дека сака да биде домаќинка и да се посвети на семејство наместо на професија веднаш ја обележувате како маолумна, нереализирана и неспособна вештерка.
Трагично е да посветувате цели реферати на бранење на слободата за изразување на различен/спротивен став а притоа максимално да вложувате енергија во обезвредување на она што не се совпаѓа со вашата зацртана слика.

Не ми пречи ниту еден начин на изразување револт. Не ми пречи борба за подобро утре. Не ми пречи напредок на општеството во секоја насока. Но ми пречи кога е тоа селективно, исто како до сега, само од другата страна на мостот.

Ама вие си знаете. Јас сум само уште еден платеник кој бидејќи не е со вас, нема право на свој став, а ако веќе го има и го искаже, одма има дополнителна трансакциска сметка со нелегални приливи од некои темни и мрачни бесправно добиени пари.

До следната интелектуална поставка.

Се читаме.



Popular posts from this blog

Скопје и ноќниот живот

Не знам дали е до мене (не е!) или до градот наш насушен, ама постов ќе го почнам директно со потенцирање на неговата цел - НОЌНИОТ ЖИВОТ У ГРАДОВ Е СРАЊЕ! Ако тргнете во петок вечер да излезете, без притоа да немате некаде резервација, шансите да најдете место се нула. Скопје е веројатно првиот град во светот каде се резервираат места на шанк. Од кога по ѓаволите шанкот е нешто што се резервира?! Као, ако е празно, застануваш пиеш и си идеш, ако не е само си идеш и тоа е тоа. Вториот агол од кој можете да го разгледате нашиот ноќен живот е изборот на локали каде може да отидете. Не знам, 10 нека се преку сила. Години уназад се истите локали само шо на година дена менуваат име и лик, две недели има поразлична музика и концепт на забави и после тоа - сè по старо. - Беше у тоа новото на плоштад? Многу е добро, се вика 'рендомиме'. - Не беше тоа 'претходнорендомиме'? - Па да ама се смени газдата и внатре малку ентериерот и сеа е многу кул место. * исти фаци, иста ...

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува...

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities ...