Skip to main content

Македонските јавни лица и терминологијата

Во моменти кога се потпишува петиција за подобри услови за децата со посебни потреби, кога народот почнува да размислува малку повеќе за сите групи на граѓани кои се дел од ова општество и појавува желба да помогне во подобрување на положбата во општеството на истите, се соочуваме со појава на група на поединци (во случајов политички аналитичар) кои мавтајќи со своите дипломи и титули (поради кои очекуваме дека ќе се начитани и ќе имаат тро побогат речник за употреба, а и самите богами така се поставуваат) без никакво размислување, за опишување на негативна карактеристика на поединец користат терминологија поврзана со една од состојбите на децата кои спаѓаат во онаа група за која се потпишува петицијата.
Не знам кој е Петар Арсовски, и искрено не ме ни интересира да дознаам, ама тој Петар Арсовски кога веќе се нарекува политички аналитичар, чие мислење се очекува да има некаква тежина, не смее да си дозволи дури ни во момент на афектна состојба да изјави нешто како она на сликата подолу. 



Пред само неколку месеци кога Оливера Трајковска искористи слична терминологија, луѓето јавно побараа од неа да излезе и да се извини за несдооветната употреба на аутистичноста за доловување на сосема друга поента. Може се почека некој ден, или една недела, но на крај Оливера излезе и се извини.
Затоа сметам дека кој и да е, каде и да се наоѓа и што и да прави, Петар Арсовски треба да излезе, јавно (како што излегол за да ја даде изјавава) да се извини за давањето вака негативно светло на аутизмот сакајќи да опише политичка ситуација и да ја долови истата мисла на малку посоодветен начин.
Бидејќи веројатно ваквата несоодветна употреба на терминологијата кај нас е прилично честа појава, би замолил во секој момент кога можете и имате простор за тоа да укажувате на овие работи. Колку и да е навидум незначајно, патот кон општеството кон кое се стремиме се изодува чекор по чекор. И секој од тие чекори е важен.


Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува

Скопје и ноќниот живот

Не знам дали е до мене (не е!) или до градот наш насушен, ама постов ќе го почнам директно со потенцирање на неговата цел - НОЌНИОТ ЖИВОТ У ГРАДОВ Е СРАЊЕ! Ако тргнете во петок вечер да излезете, без притоа да немате некаде резервација, шансите да најдете место се нула. Скопје е веројатно првиот град во светот каде се резервираат места на шанк. Од кога по ѓаволите шанкот е нешто што се резервира?! Као, ако е празно, застануваш пиеш и си идеш, ако не е само си идеш и тоа е тоа. Вториот агол од кој можете да го разгледате нашиот ноќен живот е изборот на локали каде може да отидете. Не знам, 10 нека се преку сила. Години уназад се истите локали само шо на година дена менуваат име и лик, две недели има поразлична музика и концепт на забави и после тоа - сè по старо. - Беше у тоа новото на плоштад? Многу е добро, се вика 'рендомиме'. - Не беше тоа 'претходнорендомиме'? - Па да ама се смени газдата и внатре малку ентериерот и сеа е многу кул место. * исти фаци, иста