Skip to main content

15254 километри

Денес си ја испратив најдобрата другарка за Австралија. Другарка која ми била здрав разум и совест. Другарка која ми била поддршка за сè и која секогаш ми помагала и ме учела како да се сакам и прифатам себе онаков каков што сум. Другарка која никогаш не ми дозволила да се сомневам што сè можам да постигнам. Другарка која ме научи како да не трошам време и енергија на небитни луѓе и работи. Другарка која беше спремна да жртвува од себе само за да го заштити нашето пријателство. Другарка со која сме го испиле целиот алкохол на светот, сме ги исплакале сите тажни песни и сме се смееле до грчеви во стомак. Другарка со која си ги знаеме најинтимните тајни, најголемите стравови и најубавите соништа. Денес си ја испратив другарката која е пола од она што сум јас.

И среќен сум. Среќен сум што оди во подобар живот, што ќе има прилика да живее прекрасно и да напредува. Среќен сум што оди со човекот кој ја сака највеќе и што ќе даде сè од себе она секогаш да е насмеана и задоволна. Среќен сум затоа што одат далеку од сè што е гнасно овде.

Едно ми е мака само. Меѓу нас ќе бидат 15.254 километри. И нема да се решат со доаѓање на две години, со гледање кога ќе се врати на неколку дена во Македонија затоа што сакајќи и самиот јас да си одам од дупкава, само на другата страна на светот, животов ќе нè оддалечи за едно 1.500 километри дополнително. A meeting halfway ќе биде nearly impossible коа двајца фаќаат толку различни насоки во животот, независно од близината која ја имаат.

И тешко ми е, многу ми е тешко.

Popular posts from this blog

Апел со мала лична историја

Растев во средина каде машките играа со колички и носеа машки бои, каде беше срамота и неприфатливо за машко да игра ластик со девојчињата пред зграда, да сака да им прави плетенки на другарките. Растев во средина каде „тоа е за женски/машки“ беше најверојатно секоја трета реченица која возрасните ја кажуваа.  Како поразличен од групата на машки деца во зграда никогаш не се пронајдов во играњето фудбал – затоа секогаш стоев на страна и затоа секогаш се буткав да се дружам со девојчињата бидејќи „женските“ игри ми беа поинтересни. Од тука нормално излегоа и сите наредни ситуации во кои сум се нашол не само јас, туку и многу други „поразлични“ деца. Во основно на почеток и не беше така лошо, првите четири години бевме уште мали за било што да дојде до израз, да се коментира, да се забележува иако бидувањето педантен откако се сеќавам беше потенцирано како „нежна“ карактеристика која ја поседувам. Наредните четири години кога дефинитивно се приметуваше дека не сум into the activities for

Скопје и ноќниот живот

Не знам дали е до мене (не е!) или до градот наш насушен, ама постов ќе го почнам директно со потенцирање на неговата цел - НОЌНИОТ ЖИВОТ У ГРАДОВ Е СРАЊЕ! Ако тргнете во петок вечер да излезете, без притоа да немате некаде резервација, шансите да најдете место се нула. Скопје е веројатно првиот град во светот каде се резервираат места на шанк. Од кога по ѓаволите шанкот е нешто што се резервира?! Као, ако е празно, застануваш пиеш и си идеш, ако не е само си идеш и тоа е тоа. Вториот агол од кој можете да го разгледате нашиот ноќен живот е изборот на локали каде може да отидете. Не знам, 10 нека се преку сила. Години уназад се истите локали само шо на година дена менуваат име и лик, две недели има поразлична музика и концепт на забави и после тоа - сè по старо. - Беше у тоа новото на плоштад? Многу е добро, се вика 'рендомиме'. - Не беше тоа 'претходнорендомиме'? - Па да ама се смени газдата и внатре малку ентериерот и сеа е многу кул место. * исти фаци, иста

Пролет во есен

Есен е. Природата почнува да се повлекува, да умира, да исчезнува. Небото почнува сè почесто да плаче за многуте бои кои се губат и се заменуваат со сивилото на ладот. Се раѓа една општоприфатена депресија. Шеташ по улица и во сечии очи, дури и во оние насмеаните, наоѓаш по некоја ронка меланхолија која успева да допре до тебе и да почне полека да те претопува во општиот хаос на недефинирани емоции. Од очила за сонце, преминуваш во влечење на чадор за дожд кој ти треба најмногу оној пат кога ќе го заборавиш дома или на факултет. Наутро, ја вадиш ногата од под ќебе и сфаќаш дека ќе ти треба сета сила на светот за да се измолкнеш од топлината и сигурноста на креветот и да стапнеш во ладот на денот исполнет со обврски кои поради недостаток на сонце ќе бидат минимум три пати потешки. Вировите по улица ги користиш како огледало за некој паралелелн универзум во кој се надеваш дека енергијата нема да ти биде исцицана од депресијата на околината. Погледнуваш надолу, кон еден вир и се соочува